Şükür

Hiç elimi bırakmadı benim. Tam altmış beş yıldır. Daha on üçündeydim ona vardığımda. Çok istediler beni. Ben ağladım ama ne fayda? Babam olur dedi ben de gittim. Bu kadar basit. Soran, danışan yok o zamanlarda. Ama hiç pişman olmadım. Annesi annem oldu. O büyüttü sayılır beni. Herşeyi ondan öğrendim; yemek yapmayı, tarla sürmeyi, çocuk bakmayı. Sekiz çocuk. Sekiz can. Kolay olmadı elbet. Aynı evin içinde bir elden ortaya çıkardık hepsini. Buralarda kalmadılar, büyük şehire gittiler. İyi de ettiler. Çok özlüyoruz, ayrı. Mutlu olsunlar da. Arada geliyorlar işte, bayramda filan. Biz iki başımıza idare ediyoruz yavrum. Yediğimiz içtiğimiz hep buralardan. Kendimiz ekiyoruz, biçiyoruz, fazlasını satıyoruz. Şükür aç değiliz. Yuvarlanıp gidiyoruz. Benim dizlerim ağrıyor, onun da gözleri zayıfladı. Buna da şükür yavrum. Birbirimizi götürüyoruz işte hayatta. Hiç elimi bırakmadı benim. Ben de onun. Çok şükür...