Çalışma ortamımız burası. Her gün yüzlerce insan girip çıkıyor buraya. Her gün yeni insanlar, yeni sorular, yeni sorunlar. Kolay değil herkese aynı ilgiyi ve sabrı göstermek. İlk günlerdeki toyluk gittikten sonra daha kolaylaşıyor idare etmek. Ama bu sefer de sabır azalıyor. Hele de kafa başka konulara dalmışsa; mesela evde dert, hastalık varsa. Profesyoneliz, özel hayatımızı arkada bırakıp bedenimiz ve zihnimizle iş yerinde olmalıyız, tamam da, o kadar basit değil. Müşterilerin tavrı da önemli tabii. İşi görülmeyince kızıp bağıran, vakti olmadığı için sabırsızlanan, yaşlı ya da bilgisiz olduğu için birçok tekrara rağmen anlatılanı anlamayanlar işimizi zorlaştırıyor. Kalabalık günlerdeki gürültü, uğultu, hareket, havanın çok sıcak ya da soğuk olması, hepsi etkiliyor insanı. Akşam eve külçe gibi gidiyoruz çoğu zaman. Serviste neredeyse herkes uyuyor. Bu da iyice serseme çeviriyor insanı. Kolay değil çalışmak, hiç kolay değil. Ama ekmek parası işte...
Herkes kitap okuyor ben okuyamıyorum demektense şu an Leylan seni okuyorum! Hakkaten nasıl net nasıl tak tak.. nasıl yapabiliyorsun hayran kaldım.. ben aynı zamanda coactive coaching yapıyorum ve bu senin yazıların “bottom lining” denen olayın hası.. bir şey bu kadar olabilir ve yeterlidir.. saded yani... düşündürttün beni... çok güzel
YanıtlaSil