Cumartesi günü düğünü seyrettim ben de herkes gibi. Sabahın erken saatinde geçtik televizyonların karşısına. Tören saatine kadar gelen davetlileri, gelinlik üzerine yapılan tahminleri, edilecek yemini, takılacak yüzüğü konuştular. Sanki bana çok dertmiş gibi gelinin babasının gelmeyişine, damadın annesinin yirmi yıl önce vefat etmiş ve oğlunun yanında olamayacak olmasına üzüldüm durdum. Her şey ne kadar görkemli ama aslında nasıl da sadeydi. Tam bir aile töreniydi bana göre. Her adımında, her dakikasında sevginin hissedildiği; inanç, paylaşım ve duygu dolu bir tören. Gelinin onlardan farklı, yani bizim gibi olmasının ayrı bir anlamı vardı. Ne demişti Martin Luther King, "Benim bir hayalim var...". Kim bilir, belki ben de bir gün...
Bu kesin roman olur:)
YanıtlaSil