Elim kolum, çantam dolu, yaz, kış demeden yollardayım. Her gün yürüdüğüm mesafeleri hesaplasam kim bilir kaç kilometre eder. Şimdilerde mektup yazan, mektup yolu gözleyen kalmadı. Dağıttığım zarfların çoğu fatura. Eh, haliyle insanlar da pek hoşlanmıyor beni görmekten. Sanki alacaklı benmişim gibi davranıyor. Ne bir selam, ne güler yüz. Hoş, bu günlerde kimsenin kimseye merhabası kalmadı. Keşke eskisi gibi olsaydı. Askerdeki oğlundan, İngiltere'de okuyan kızından, tatildeki arkadaşından, yüzyüze konuşamadığı sevgilisinden haber getiren kişi olsaydım da kıymetim olsaydı. Artık o işler mektupla yürümüyor. Yazıyorlar eldeki telefondan iki satır, yolla gitsin. Sonra iki çın çın sesi, bakıyor, bir mesaj da karşıdan. Ne tadı kaldı ne tuzu, ne de heyecanı haber almanın, vermenin, beklemenin. Herşey hızlı, anlık, kısa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder