Kolay olmadı. Eve girdiğimde her taraf karanlık, her yer sessizdi. Uyuyor sandım. İşimi rahat yaparım diye düşündüm. Meğer arka taraftaki balkonda, yüzü kapıya dönük, sırtı parmaklıklara dayalı, elinde kadehle gökyüzünü seyrediyormuş. Ben öyle gördüm. Ama bunu gördüğümde odanın ortasına kadar gelmiştim bile. Nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde karaltımı fark etti. Tül perdenin arasından göz göze geldik. Korku değil şaşkınlık vardı gözlerinde. Bağırmadı da. Düşünecek vaktim yoktu. Fakat ben balkona çıkarsam başka gören olabilirdi. Onu içeriye çekmeliydim. Kararsızlığımın farkına vardığından mı yoksa rolünü çoktan kabul ettiğinden mi bilmiyorum, elindeki kadehi yavaşça sehpaya bıraktı. Olduğu yere çömeldi, bacaklarını kollarıyla sarıp başını dizlerine gömdü, bekledi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder