Toprak

Kırk yaşlarında ya var ya yoktu adam. Kara tenli, iri elli, kocaman ayaklıydı. Yürüyen dev bir ağaca benziyordu. Emektarımız Bahattin amcanın hastalandığı o yaz, evin bahçe işlerinde çalışmak üzere anlaşmışlardı babamla. Adaya ne zaman ve nasıl geldi, bizi kimlerden duydu, nereden buldu bilmiyorum. Mardin’in köylerindendi, oraların sarı boz rengi bakışlarına işlemişti. Pek göz göze gelmezdi kimseyle de, baktığında uzun ve derin bakardı; bilemediğim anlamlarla doluydu gözleri. Başı hep öne eğik, dilinde anlamadığım kelimeler; günün en erken saatlerinde gelir, güneşin batmasıyla dönerdi. Bu iri ve hantal adam, görüntüsüyle tezat, bir sincap sessizliğinde yürür, usul usul hareket ederdi. Mecbur kalmadıkça konuşmazdı. Çocuklarla bile. Tüm gün toprağı beller, havalandırır; kurumuş otları temizler, bir köşede yakar; işi bitince, cebinde taşıdığı küçük çakısıyla dallarını dikenlerini temizlediği renk renk çiçekleri vazosuna koysun diye annem, sahanlıktaki masaya bırakırdı. Gittiğinde, çimenlerin taze serin kokusu kalırdı arkasında.

Önceleri pek yanaşmazdı bize. Babamın kahvaltı tekliflerini, “yedim de geldim ağam,” diye kabul etmez; güneş en tepeye çıktığında, işe ara verdiğinde, yanında getirdiği ekmeğe helvayı katık ederdi. Sonraları, biraz bize alıştığından, biraz da mutfaktan gelen kokulara karşı koyamadığından olsa gerek, öğlen yemeklerini bizimle, evin arka tarafında kurulan, çoluk çocuk toplaştığımız büyük sofrada yemeye başladı. Annemin yaptığı birbirinden lezzetli yemekleri masanın en ucuna çektiği tabağından büyük bir iştahla, adeta yutarcasına yerdi. En çok güveçte pişenleri severdi; bol etli, patlıcanlı yemek oldu mu yüzü sanki bir başka güler, çokça mahçup, ikinci tabağı isterdi. Yine herkesten önce o bitirir, başı önde gözleri yerde kalkar, fazla oyalanmadan işinin başına dönerdi. Bizim çatal bıçak şıngırtılarımıza onun bahçeden gelen kürek sesi karışırdı.

En çok çocuklara sevdirmişti kendini. Konuşmadan anlaşırdı onlarla. Garip bir etkisi vardı çocukların üzerinde. İşe ara verip de bir sigara yaktığında onları izler, oyunlarını takip ederdi. Bir keresinde ısrarlarına dayanamamış, o da oyuna katılmış, çocukların bahçede bir yerlere gömdüğü, içi hayali paralarla dolu çömleği bulmak için, kazmayla kürekle davranmıştı. En çok o eğlenmiş, çömleği de o bulmuştu.

Sonra bir gün gelmedi. Halbuki daha yaz bitmemişti. Önce hasta oldu sandık. Merak ettik. Nereden, kimlere soracağımızı bilemedik. Ne adadaki evini ne bir akrabasını, tanışını bildiğimizden, elimiz kolumuz bağlı, ondan bir haber bekledik. Günler geçti, haber de gelmedi. Ne olduğunu, neden böyle birdenbire kaybolduğunu hiç anlamadık. Kısa sürede sevip bağlandığımız, varlığına alıştığımız kocaman adam, gelişi gibi sessiz ve kendi gibi esrarengiz, adadan ve hayatımızdan kaydı, gitti.