Yine de...

Sen de bir kaşık almak ister misin bundan? Buranın özel yemeğiymiş, geçenlerde bir dergide okudum. Ama şimdiden uyarmış olayım, bildiğimiz yemeklerden değil bu. Salçalı, soslu, sebzeli filan değil yani. Aslında içindekileri saysam ağzına koymazsın, yemek istemezsin. Ben mi? Ben aldım tabii. Bilirsin, hem yeniyi denemeyi severim hem de pis boğazım. O değişik yemeği mutlaka tatmam, bu boğazdan içeriye sokmam lazım. Yoksa gözüm kalır, aklım takılır. Sevdin mi diye sorarsan, sevmedim. Bende yalan yok. Ama en azından nasıldır, güzel midir, diye düşünmeyeceğim. Bu yemek hakkında artık bir fikrim var; biliyorum nasıl olduğunu. Sen de bu sefer şeytanın bacağını kırayım, her şeye rağmen bu yemeği deneyeyim dersen, söyleyeyim, seveceğini sanmam. Bir kere sen geleneksel bir insansın. Alıştığının dışına çıkmazsın. Yeniye şans vermezsin. Versen bile beğenmezsin, direnirsin. Tutucusun, kabul et. Sadece yemek konusunda değil, her konuda öylesin. Ama canım hemen itiraz etme, öylesin. Seni iyi tanıyorum. Sen bildiğinden şaşmazsın, bilmediğinden korkarsın. Ayrıca benim gibi meraklı da değilsin. Ne neymiş, nasılmış, hiç ilgini çekmez, umurunda olmaz. Senin için olsa da olur olmasa da. Mesela bu yemeğin tadını bilsen de olur bilmesen de. Sen bildiğin, alıştığın kadarıyla yaşayansın ve hiç anlamıyorum nasıl, ama bundan garip bir şekilde mutlu olabiliyorsun. Yeniye, farklıya asla açık değilsin. Kutu gibisin. Hayata karşı hevesin yok senin, hevesin. Yoo, hakaret etmiyorum. Ama gerçek bu. Düzsün. Renksizsin. Heyecansızsın. Ruhsuzsun. Tutturmuşsun bir çizgi, onun üzerinde ilerliyorsun. Sabitsin. Ama darılırım bak böyle yapma, ağlama. Tamam, şimdi bunları diyorum ama bak belki böyle olmak iyi bile olabilir. Yani aslında şöyle söyleyeyim; sen kendini korumayı biliyorsun. Riske sokmuyorsun. Sevdiğin sevmediğin belli. Ne istediğinden eminsin. Netsin. Macera peşinde değilsin. Sende istikrar var, düzen var, alışkanlıklarınla yaşamanın verdiği huzur var. Ve ben bütün bunlarla birlikte, bu haline, yine de seni seviyorum.