Annem gittiğinden beri kedilerle yalnızım. Gün geçmek bilmiyor. Üst üste yığılı tozlu eşyaların loşluğunda tıkıldım kaldım. Bunalıyorum. Annem buradayken de çok farklı değildi. Daha da zordu daracık odada iki kişi yaşamak. Ama o hayatımdaki tek nefesken farkında değilmişim. Şimdi canım dışarıya da çıkmak istemiyor. Bütün gün buradayım, yatağın yanındaki koltukta, gözlerimi duvara dikip boş boş oturuyorum. Kimseyi görmek, konuşmak istemiyorum. Alışamadım buranın insanlarına, bütün gün içip sokaklarda gelen geçene sataşanlara. Annem olmasaydı bir gün bile kalmazdım. Fazla seçeneğim de yoktu gerçi. Kendi başıma bir kap yemek yapamazken - hoş neyle, hangi parayla yapacaktım - bu güne kadar nasıl yaşardım? Annem yok. Gitti. Başka kimsem de yok hayatta. Sadece kediler ve ben. Ha bir de kemanım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder