Vefa

Ondan ayrılalı bir gün geçmedi, daha şimdiden özledim. Haftalardır hazırlanıyordu bu gidişe. Odasını, bütün eşyalarını topladı, iki bavula sığdırdı hepsini; kıyafetlerini, kitaplarını, fotoğraflarını. Geride hiçbir şeyi bırakmadı. Üç ay sonra beni görmeye gelecekmiş, öyle diyor. Ama ben biliyorum gelmeyeceğini, hiç dönmeyeceğini. Aklım sizde kalıyor, demesine inanmıyorum; çocuk muyum, kanayım bu sözlere? Biraz hüzün vardır içinde, o da alışmıştır; burada büyüdü sayılır, özleyecektir beni elbette. Ama benim onu özleyeceğim kadar değil. Gitmesini ben istedim, o da hiç itiraz etmedi, hemen kabul etti. Uzun zamandır bunu bekliyor gibiydi. Gözleri de parladı mı ne, git artık, dediğimde?

Onsuz nasıl yaşayacağımı bilmiyorum. Eve tıkılıp kaldığımdan beri kaç kişi gelip duramadan gitti de bir o bırakmadı beni. Elim, kolum, aklım, her şeyim oldu yıllar içinde. Bir Allah’ın kulunun yanıma uğramadığı günlerde hep yanımdaydı. Çocuklar da güvendi tabii, nasıl olsa o vardı. Her biri diğerine eş günlerim o geldikten sonra anlam buldu. Neşe getirdi varlığıyla. Tabii bütün bu düşündüklerimden haberi yok. Ona söylemedim, tek kelime çıkmadı ağzımdan. Heyecanını kaybetmesin diye üzüntümü belli etmedim. Sözümden geri döndüğümü düşünmesini istemedim. Gurur yapardı, vazgeçerdi gitmekten. O, içi kıpır kıpır, kelebekler gibi evin odaları arasında uçuşur toplanırken ben günlerce yataktan çıkmadım. Biraz yorgunum, dedim, bir şeyim yok, dinlenirsem geçer. İnanmadı tabii. Beni en iyi o tanır; gözümden, bir sözümden anlar halimi. Fakat inanmış gibi yaptı. Sorarsa, kal, dememden korktu galiba.

Bu sabah çok erken, o daha gitmeden, camın önündeki koltuğa oturdum, ellerim titreyerek bir veda mektubu yazdım.

Güzel kızım,

Uzun yıllardır beraberiz, benim için çok fedakarlık yaptın, her halimde yanımdaydın. Hayatım kolay değil, bu zorluğa seni de ortak ettim. Sana ihtiyacım vardı ve sen beni hiç geri çevirmedin, güçlüklere dayandın. Artık kendi kanatlarınla uçma, yola çıkma vakti geldi. Elbette benim için çok zor senden ayrılmak, bu hayatı sensiz yaşamak. Ama sana gitme demeyeceğim. Git. Hâlâ gençken ve kendine bir hayat kurabilecekken istediğin gibi ve dolu dolu yaşa. Değişik yerler keşfet, yeni insanlar tanı, aşık ol. Her ânının tadını çıkart ve gidişinden bir gün bile pişman olma. Beni sakın düşünme. Şimdiye kadar verdiğin emek ve gösterdiğin vefa için müteşekkirim. Bugüne kadar yaşadıysam, sayendedir. Yolun açık olsun.

Yazdıklarımı birkaç kez okudum. Gözyaşlarım akarken, mektubu özenle katladım, odasında görüp bir gün lazım olur diye aldığım mor zarfa koydum, bavuluna sakladım. Bulduğunda arar.