Dünya Hali

 

O da bir zamanlar erken kalkardı*. Şimdi uyanamıyor, uyansa da kendini bir türlü yataktan kaldıramıyor. Hasta değil. Canı istemiyor herhalde. Günü başlatmak hiç içinden gelmiyor. Hem, gün başlasa ne olacak? Her şey o kadar berbat ki. Yaşadığımız dünyadan bahsediyorum. Her ne kadar olan bitenle ilgilenmemeye çalışsa da bir sürü şeyden haberi oluyor elbette. Devekuşu gibi kafasını kuma gömenlerden o. Benim gibi. Hiçbir şeyi duymak, görmek, bilmek istemiyor. Dünya o kadar kötü ki. Hayatla başa çıkamadığını bildiğinden kalkmıyor bence. Kalksın da ne yapsın? O böyle demiyor tabii. Benim tahminim. Rengi de soldu. Az konuşuyor. Gözleri uzaklarda, dalıp dalıp gidiyor. Yemeyi de kesti. Önüne koyduklarım aynen geri gidiyor mutfağa. İştahım yok diyor, üsteleyemiyorum. İyice kurudu. Kuvvetli bir rüzgarda savrulup gider, o derece zayıf. Kendine dikkat et diyorum. Laf arasında tabii. Öğüt verilmesinden hiç hoşlanmaz. Dinlemez de beni, hatta inadına yapar ama işte öyle kendimi tatmin ediyorum diyelim. Onu seviyorum. Gözümün önünde böyle eriyip gitmesine dayanamıyorum. Dünya hali hepimize. Hepimiz moralsiz, mutsuzuz. Neye üzüleceğimizi şaşırdık. Her gün yeni bir olay, her an yeni bir haber. Durmuyor, susmuyor. Duymadığımız gözümüzün önüne düşüyor, görmediğimizin sesi geliyor kulağımıza, dinlemesek de. Böyle bir hayata düştük hepimiz. Çıkamıyor, kendimizi kurtaramıyoruz. Her geçen gün daha da batıyoruz derine. Sonumuzu nasıl getireceğiz belli değil. Kendi seçimiyle gidenlerin sayısı çoğaldı, fark ettin mi? Ben çok duyuyorum bugünlerde. Yöntemler farklı, sonuçlar aynı. Birer birer gidiyorlar. O da bu yola girecek diye ödüm kopuyor. Onu neşelendirmeye, dikkatini seveceği şeylere çekmeye çalışıyorum. Çok çabalıyorum, bilemezsin. Ben de yorgunum aslında. Çok yıprandım, bakma. Belli etmek istemiyorum. Bir de bana üzülmesin. 

* Dünya Ağrısı, Ayfer Tunç

Yazarken dinledim: https://www.youtube.com/watch?v=53iLc9NRtYs

https://open.spotify.com/track/22moT6T8yDX2GVT7iOScH8?si=xSUxHjMyTBiUo22P4kDQ6A

Niyet

Acayip bir zamanın içinden geçiyoruz. Kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi, deriz ya bazen. İşte o derece akla gelmeyecek bir “şey” oldu ve şu anda bütün dünya onunla mücadele ediyor. Bir virüs geldi, çarptı gezegenimize. Bir şehre, ülkeye, bölgeye değil, bütün dünyaya musallat oldu; insanları alt ediyor, hayatlarını alıyor, evlere kapatıyor. Bir haftadır biz de kapandık. Yalan yok! Elimi yıkarsam, toplu taşıtta ağzımı kaparsam bana bir şey olmaz diye düşündüm bir süre. Zaten ülkemizde vaka görülmemişti henüz, belki buraya hiç uğramayacaktı. Ama işte beklenen oldu ve geçen perşembe akşamı okulların tatil edileceği haberiyle işin buraya da sıçradığı ve ciddi olduğu anlaşıldı. O günden itibaren ben de değiştim. Cuma sabahı yazmak için kızlarla buluştuk. Öpüşmedik, sarılmadık. Bana kalsa el de sıkmayacaktım da o kadarını yapamadım. Sonraki günler kimseyi görmedim. Salı günü Gül geldi, evi sildi temizledi, yemeklerimi pişirdi, turşularımı kurdu gitti. Çalışmasa karnı doymaz. O yüzden gelme diyemedim bu hafta ama haftaya herhalde diyeceğim. Gelmesin. İş ciddi. Herkese değecek bu virüs deniyor. Değip gidecek veya yatıracak ya da öldürecek. Seçeneklerden beğen. Yaşlılar en riskli grup. Annemlerin ihtiyaçlarının karşılanmasını sağlamak, morallerini yükseltmek ve evden çıkmamaları, birileriyle irtibatta bulunmamaları için çaba gösteriyorum. Ben iyiyim çok şükür. Evde olmayı hep sevdim. Dışarıda kalabalıklara karışmayı, etkinliklere katılmayı seviyordum da hep bir tarafım evde otursam, hiçbir mecburiyetim olmadan kalsam, istediklerimi yapsam diyordu. Evren beni duydu mu ne? İşte tam da öyle zamanların içindeyiz. Evde kalmaktan başka seçeneğim yok önümde. Ve günlerim o kadar dolu ki, çok şükür! Öyle boş boş duvara bakıp sıkılacak bir ânım olmadı şimdiye kadar. Üstelik sabahın köründe kalkıyorum.

Bu günler elbette bitecek. Kökü kazınmasa da bu virüsle yaşamayı öğreneceğiz. Bir çaresi bulunacak. Bildiğimiz bilmediğimiz o kadar virüs varken ve yaşayabiliyorken bunu da becereceğiz. İçimde ümit var. Garip bir serinkanlılık, sakinlik var. Teslimiyet içindeyim. Bir sebebi olduğuna inanıyorum bütün bunların. İnsanlık için çok önemli zamanları yaşıyoruz. Bize denk geldi. İçinden geçtiğimiz bu sürede pek çok şey değişecek. Neyin değişeceğini kestiremiyorum. İnsanlar hâlâ birbirini yiyor bir paket tuvalet kağıdını alabilmek, diğerine kaptırmamak için. Kasada avuçla gofret alıyorlar, olası sokağa çıkma yasaklarına karşı. Gözü doymuyor, paylaşmayı bir türlü öğrenmiyor insanoğlu. Hâlâ ve bütün bu yaşadıklarımıza rağmen. Ne değişecek, işte bu yüzden çok merak ediyorum. Görmek nasip olur mu, ömrüm yeter mi, bilmiyorum. İnşallah görürüm. Yaşamak için değil mi hep dualarımız? Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak diyorlar. Sistemler değişecekmiş. Bu yaşadıklarımızdan kıymet bilmeyi de öğrenebilecek miyiz? İçtiğimiz temiz suya, ciğerimize çektiğimiz temiz havaya, her şeye rağmen inadına açan çiçeklere, yeşeren yapraklara, kendini yavaş yavaş göstermeye başlayan bahara şükretmeyi bilecek miyiz? Yarım ağız mı kalacak şükürlerimiz yoksa kalpten mi gelecek, bugünü yaşadıktan sonra? Konsere gitmenin, basit bir restoranda yemek yemenin, market alışverişini istediğimiz anda ve istediğimiz sürede yapabilmenin bir şükür sebebi olduğunun farkına varabilecek miyiz? Hayatın gerçekten küçük mutluluklarla örüldüğünü ve o mutlulukların asla parayla, şöhretle ve hatta başarıyla ölçülemeyeceğini bilecek miyiz?

Bir döngüyü birlikte kapatalım demiş Neslihan blogunda. Astrolojide yeni bir başlangıca denk geliyormuş yarın sabah. Yeni astroloji dönemi başlayacakmış. Onlardan pek anlamıyorum. Ama madem niyet koymaya ve bunu birlikte yapmaya davet etmiş, icabet etmek lazım. Ben de niyetimi koyuyorum buraya, hepimiz için, bütün canlılar için. Birbirimizi incitmeden sevebilelim yeni dönemde. Sağlıkla, güçlü kuvvetli yaşamak, temiz havayı içimize doldurmak, temiz kaynaklardan kana kana su içmek, ayağımızı toprağa basmak nasip olsun. Gözümüz görsün, kulağımız işitsin, ellerimizle dokunalım, ağzımızın tadı olsun, mis kokular gelsin burnumuza hep çiçeklerden. El ele tutalım, birlik olalım ki dirliğimiz olsun. Yardım eden el olabilmek kadar alan el olmayı da kalbimiz kabul etsin. Dilimizden güzel sözler, şarkılar dökülsün hep. İyi olalım. İnsan olalım. İçimizi ferah gönlümüzü hoş tutalım. Sadece kendimiz için değil yanımızdaki, arkamızdaki için de faydalı olalım. Dualarımız kabul olsun, açılan ellerimiz karşılığını bulsun. Çocuklar gülsün, mutlu olsun, neşe olsun hepimize. Karanlıklar, kötülükler, kötüler arkamızda kalsın. İyilik, merhamet, şefkat, sevgi, adalet daim olsun. Eski dönem kapansın, yeni dönem başlasın. Aydınlık olsun günlerimiz; güneş doğsun üzerimize, tabiat dengesinde ve düzeninde devam etsin, etsin ki biz de dengemizde olalım. Gönlümüzden geçenler hayrımıza olsun, hayrımıza olanlar içimize sinsin. Amin.

Vefa

Ondan ayrılalı bir gün geçmedi, daha şimdiden özledim. Haftalardır hazırlanıyordu bu gidişe. Odasını, bütün eşyalarını topladı, iki bavula sığdırdı hepsini; kıyafetlerini, kitaplarını, fotoğraflarını. Geride hiçbir şeyi bırakmadı. Üç ay sonra beni görmeye gelecekmiş, öyle diyor. Ama ben biliyorum gelmeyeceğini, hiç dönmeyeceğini. Aklım sizde kalıyor, demesine inanmıyorum; çocuk muyum, kanayım bu sözlere? Biraz hüzün vardır içinde, o da alışmıştır; burada büyüdü sayılır, özleyecektir beni elbette. Ama benim onu özleyeceğim kadar değil. Gitmesini ben istedim, o da hiç itiraz etmedi, hemen kabul etti. Uzun zamandır bunu bekliyor gibiydi. Gözleri de parladı mı ne, git artık, dediğimde?

Onsuz nasıl yaşayacağımı bilmiyorum. Eve tıkılıp kaldığımdan beri kaç kişi gelip duramadan gitti de bir o bırakmadı beni. Elim, kolum, aklım, her şeyim oldu yıllar içinde. Bir Allah’ın kulunun yanıma uğramadığı günlerde hep yanımdaydı. Çocuklar da güvendi tabii, nasıl olsa o vardı. Her biri diğerine eş günlerim o geldikten sonra anlam buldu. Neşe getirdi varlığıyla. Tabii bütün bu düşündüklerimden haberi yok. Ona söylemedim, tek kelime çıkmadı ağzımdan. Heyecanını kaybetmesin diye üzüntümü belli etmedim. Sözümden geri döndüğümü düşünmesini istemedim. Gurur yapardı, vazgeçerdi gitmekten. O, içi kıpır kıpır, kelebekler gibi evin odaları arasında uçuşur toplanırken ben günlerce yataktan çıkmadım. Biraz yorgunum, dedim, bir şeyim yok, dinlenirsem geçer. İnanmadı tabii. Beni en iyi o tanır; gözümden, bir sözümden anlar halimi. Fakat inanmış gibi yaptı. Sorarsa, kal, dememden korktu galiba.

Bu sabah çok erken, o daha gitmeden, camın önündeki koltuğa oturdum, ellerim titreyerek bir veda mektubu yazdım.

Güzel kızım,

Uzun yıllardır beraberiz, benim için çok fedakarlık yaptın, her halimde yanımdaydın. Hayatım kolay değil, bu zorluğa seni de ortak ettim. Sana ihtiyacım vardı ve sen beni hiç geri çevirmedin, güçlüklere dayandın. Artık kendi kanatlarınla uçma, yola çıkma vakti geldi. Elbette benim için çok zor senden ayrılmak, bu hayatı sensiz yaşamak. Ama sana gitme demeyeceğim. Git. Hâlâ gençken ve kendine bir hayat kurabilecekken istediğin gibi ve dolu dolu yaşa. Değişik yerler keşfet, yeni insanlar tanı, aşık ol. Her ânının tadını çıkart ve gidişinden bir gün bile pişman olma. Beni sakın düşünme. Şimdiye kadar verdiğin emek ve gösterdiğin vefa için müteşekkirim. Bugüne kadar yaşadıysam, sayendedir. Yolun açık olsun.

Yazdıklarımı birkaç kez okudum. Gözyaşlarım akarken, mektubu özenle katladım, odasında görüp bir gün lazım olur diye aldığım mor zarfa koydum, bavuluna sakladım. Bulduğunda arar.

Döngü

Bir hikaye yazdım ben. Kolay olmadı. Uzun, çok uzun bir zamanda, bir sürü ben’in içinden geçerek yazdım bu hikayeyi. Adım adım izledim kendimi; duygularımı, bedenimi. Ne hissediyorum şu anda, ne söylüyor bedenim, ne oluyor bana diye düşüne, izleye, not ede ede yazdım.

Önce Su oldum. Doğmaya, doğurmaya niyet edip hazırlığa başladım. İsteklerim vardı; inandıklarım, yapacaklarım, planladıklarım. Sakladıklarımı, adanmışlıklarımı ortaya çıkarmalıydım. Bunlar için hazırlık yapmak gerekliydi ve aslında bu en önemli evreydi. Kendime alan açıp, içime dönüp, gücümü toplamalıydım. Öyle de yaptım. Aklımdakilerin yeni fikirlere dönüşmesi için derinleştim, içimdekilerin ruhuma, bedenime inmesine izin verdim. Bekledim. Kapandım. Uyudum. Kış oldum.

 

Sonra bahar geldi bana; fikirlerim minik birer fidan oldu, yeşile döndü. Ağaç oldum o zaman ben. Kök salmak için hayata, göze aldım büyümeyi. Çok istedim nihayet içimdeki özlemi dindirmeyi. Yazıyaydı özlemim, ben bu yola girmiştim. Yenilenmeye, harekete geçmeye, büyük resmi görmeye adım atacaktım.

Cesaretim vardı, hazırdım çok çalışmaya, çabalamaya. Devam etmek için tek ihtiyacım canlanmaktı. Kendimi açmalı, çırılçıplak soyunmaya razı olmalıydım. Yazmak en çok bunlar demekti. Ama en çok da burada zorlandım. İsteğimi kaybetmeden, niyetime ihanet etmeden enerjimi yükseltmeyi öğrenmeliydim. Oyuna durmalı, harlanıp parlayıp yazıyla akmalıydım. O zaman Ateş oldum, yaz oldum; zirvenin sıcağında yazdım, yazdım.

Sonra hasat zamanı geldi. Ektiklerimi biçmek, mahsullerimi toplamak, depolamak zamanı. Hikayelerim şekillenip netleşirken kendimi de bildim, besledim, destekledim. Toprak oldum işte ben. Dönüştürdüm içimdekini, olgunlaşan tohumlarımı kendime geri verdim. Harlanmış ateşimi gizleyip, sadece sezgilerimi izledim. Yazımdan çıkanları okudum, sevdiklerimi sakladım. Şimdi son yazdım; sarıya çaldım.

Heyecanımın düşmesiyle ben, her şeyin geçici olduğunu da anladım. O zaman sonbahar geldi bana; kederlendim ama vazgeçmedim. Her şey çürümeye yüz tutmuşken eşelendim, ayırdım, ayıkladım ve arındım. Öze dönüştüren Metal olup sadeleştim, hikayelerimi basitleştirdim. İlhama giden bu belirsiz ve kopuk yolda kusurlarımı, beklentilerimi, eskilerimi atıp, yeniye hazırlık için bir kez daha bekledim.

Sonra bir baktım ki başa gelmişim. Doğanın ahengine ayak uydurup bir döngünün içine girmişim. Bu döngünün içinde düşüncelerim, sözlerim kalemden kağıda dökülmüş; akmış, taşmış, yazıya dönüşmüş. Hayatın kendisi olmuş.